Grofweg kunnen we de Agapanthus in twee groepen verdelen: de soort die bladhoudend is in de winter en de soort die zijn blad verliest. De eerste moet 's winters naar binnen en daar zo koud mogelijk (maar wel vorstvrij), droog en licht overwinteren, maar laat de plant niet helemaal verdrogen. De tweede soort, die zijn blad verliest, is winterhard. Daarom kan men hem in de volle grond toepassen. Dan heeft men er geen omkijken naar en de plant bloeit veel rijker. Alleen bij stevige vorst afdekken, met bijvoorbeeld een laag blad. In het voorjaar koemest erbij en ze gaan vervolgens als de brandweer. Als je de bladverliezende soort toch in pot houdt, haal de plant dan 's winters wel naar binnen. Dan hoef je geen water te geven en de plant hoeft ook niet licht te staan.

Planten die in een pot staan, hebben het altijd veel moeilijker dan planten in de volle grond. In een goede voedingsbodem kan een plant alle voedingsstoffen en mineralen tot zich nemen, maar in een pot kunnen we alleen maar proberen om de natuurlijke situatie enigszins te imiteren en als dat onvoldoende lukt dan kan dat bloeiproblemen geven.

Je hoort heel vaak de opmerking dat een Agapanthus het in een kleine pot beter zou doen, maar dat is natuurlijk onzin. Hoe is dit hardnekkige misverstand dan ontstaan? Ik vermoed dat men gaat gissen als men niet weet wat de oorzaak is van het zieltogende bestaan van zijn/haar Agapanthus. Als men dan vervolgens toevallig een bloeiend exemplaar in een heel kleine pot ziet staan, dan denkt men de oorzaak gevonden te hebben gevonden, men gaat elkaar napraten en zo komt er dan een broodje- aapverhaal in de wereld. Die bloeiende plant in die kleine pot is alleen maar een uitzondering op de regel. Bovendien, mensen die Zuid-Afrika bezoeken, hebben de planten daar ook nog nooit in potten in de grond zien staan.