Een gewetensvraag: hoe behoren wij met dieren om te gaan? Die vraag was eeuwenlang geen thema, de mens voelde zich verheven boven het dier. Dat standpunt is gelukkig iets aan het kantelen. Men wordt zich toenemend bewust dat de mens net als het dier onderdeel is van de natuur, waar we respectvol en zorgvuldig mee om dienen te gaan.

Hoe vertaalt zich dit in ons dagelijks leven? Hier kunnen we boeken over vol schrijven, maar laten we ons beperken tot het aspect, dat in de praktijk het sterkst bepaalt of en in welke mate wij dit principe toepassen, nl. ‘aaibaarheid’. Als er één dier is dat daar ver van afstaat dan is het wel de naaktslak, die bezorgt ons overlast, dus denken we daar alles mee te ‘mogen’ doen. Het dier wordt door de meeste tuiniers om de bekende redenen bijna gehaat en men laat dan ook geen middel onbeproefd om het te bestrijden.

De makkelijkste en meest doeltreffende manier van bestrijden zijn de slakkenkorrels. Deze zijn echter uiterst dieronvriendelijk, ook de korrels die zgn. ‘biologisch’ zijn. We kunnen de slak ook ‘smakelijk’ pletten onder de schoen of klomp tot, houd je vast, doormidden knippen, met kokend water doden of, het toppunt, met zout doden.

Stel je voor: een weekdier en dan met zout besprenkelen. Dit laatste heb ik al diverse tuineigenaren onverschillig horen zeggen en dit vormt dan ook mijn belangrijkste reden voor het schrijven van dit artikel. Het dier wordt door het zout weggevreten, het is wreed en barbaars en het moet stoppen.

Zelf heb ik gaandeweg twee methodes ontwikkeld, die gelijktijdig toegepast moeten worden en die beslist(?) diervriendelijker zijn. Om te beginnen de biermethode. Ik plaats ’s avonds her en der kleine terra cotta onderschoteltjes in de tuin en vul die met een laagje bier (over drankmisbruik gesproken). Met name alle babyslakjes komen hier snel op af en worden verdoofd/gedood door de alcohol. De volgende dag kun je de ‘oogst’ weggooien. Alleen op deze manier kun je de voortplantingscyclus doorbreken. Gebruik bij de biermethode nooit een ingegraven jampotje met bier. Deze werkwijze leverde mij een heel vervelende ervaring op. Een pad die erin gekropen was, vond hier zijn einde.

Daarnaast ga ik later op de avond met een zaklantaarn door de tuin en controleer vooral de aangevreten planten. De slakken, die ik op heterdaad betrap, verdwijnen in een afsluitbaar klein plastic emmertje dat d.m.v. een soldeerbout van talloze ventilatiegaatjes is voorzien.

De volgende ochtend zet ik de slakken elders, op een ‘groene’ plek, weer uit. Er zijn diverse soorten slakken, maar het gaat in de praktijk eigenlijk alleen over de naaktslak. De huisjesslak is nauwelijks schadelijk, die treft geen blaam. Als je toch voor slakkenkorrels kiest, neem bij voorkeur de korrels die werken op basis van ijzer(III)fosfaat . Die zijn veel minder schadelijk dan de korrels met metaldehyde als grondstof.

Ton Blokvoort